ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΙΚΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΑ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΟΥΣΙΑ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ......:
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ..."ΟΤΕ ΕΓΕΝΗΘΗΣΑΝ ΑΣΤΡΑ,ΗΝΕΣΑΝ ΜΕ ΦΩΝΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΤΕΣ ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΟΥ"(ΙΩΒ 38,7).
ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΔΕΔΕΜΕΝΟΙ ΠΡΟΣ ΚΑΠΟΙΟ ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΙΣΘΗΤΟ Ή ΥΛΙΚΟ ΤΟΠΟ. ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ.ΩΣΤΟΣΟ ΣΑΝ ΑΕΙΚΙΝΗΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥΣ.ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΥΠΟ ΤΕΙΧΩΝ ΚΑΙ ΚΛΕΙΘΡΩΝ ΚΑΙ ΣΦΡΑΓΙΔΩΝ.
Ο ΘΕΟΣ "ΠΟΙΕΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΑ" ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ
"ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΕΙΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΝ
ΑΠΟΣΤΕΛΛΟΜΕΝΑ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΛΛΟΝΤΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΕΙΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ"(ΕΒΡ.1,14)
ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΥΡΙΝΕΣ ΦΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΛΩΘΕΙ "ΤΟ ΚΟΥΦΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑΠΥΡΟΝ ΚΑΙ ΘΕΡΜΟΝ ΚΑΙ ΤΟΜΩΤΑΤΟΝ ΚΑΙ ΟΞΥ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΕΦΕΣΙΝ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ". ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΔΟΞΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΔΟΞΟΛΟΓΟΥΝ ΤΟ ΘΕΟ."ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΩ".
Ο ΨΑΛΜΩΔΟΣ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ
ΙΝΑ "ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΣΙΝ ΑΥΤΩ ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΑΥΤΟΥ"
Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ "ΑΓΙΟΣ,ΑΓΙΟΣ,ΑΓΙΟΣ" ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΟ ΥΜΝΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΑΣ.
ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥΣ ΤΙΜΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥΣ.
Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΟΜΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΗΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ Ή ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΟΥΣ
ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΙΚΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΞΕΠΕΣΑΝ ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΘΕΡΗ ΤΟΥΣ ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΑΓΙΟΣ ΝΑΙ!ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΝΑΙ!ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΜΩΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ..ΤΩΡΑ ΑΝ ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΟΧΙ
ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΥΝΕΔΕΣΑΝ ΤΟΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟ ΜΕ ΑΛΛΑ ΑΛΛΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΚΟΣΜΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ.
Η ΕΥΣΕΒΗΣ ΛΑΙΚΗ ΨΥΧΗ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΝΤΥΜΕΝΟ ΜΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΜΕ ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΦΛΟΓΙΝΗ ΡΟΜΦΑΙΑ ΝΑ ΣΠΕΥΔΕΙ ΣΕ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ,ΠΡΟΜΑΧΩΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΟΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ. ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΑΛΛΩΣΤΕ Ο ΠΙΣΤΟΣ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ;
Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΒΟΠΑΤΗΜΑΤΑ.......
ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ,ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΕΓΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΥΛΙΚΗΣ ΤΡΟΦΗΣ.Η ΤΡΟΦΗ ΤΟΥΣ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ "ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΦΙΚΤΟΝ ΚΑΙ ΤΑΥΤΗΝ ΤΡΟΦΗΝ ΕΧΟΝΤΕΣ"
ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΜΕΝΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΑΣ ΒΡΟΥΝ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥΣΥΧΝΑΣΤΑ ΜΕΡΗ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΟΥΝ...Π.Χ.ΛΙΝΟΧΩΜΑ...ΑΠΟ ΚΕΙ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ.ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ;ΕΞΑΛΛΟΥ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΟΠΟΣ....Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΛΕΕΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ....
ΚΙ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΧΑΡΑΛΑΜΠΕ Εlia ΑΦΟΥ Ο ΑΓΙΟΣ ΣΗΚΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΠΗΓΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.....ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑ; ΤΟ ΟΤΙ ΠΗΓΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΙΚΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΣΟ ΑΝΙΣΧΥΡΟΙ,ΑΔΥΝΑΜΟΙ,ΛΙΓΟΙ,ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ...
ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΠΟΥ ΑΦΗΝΕΙΣ ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΑ ΑΣ ΤΟΥΣ ΚΡΙΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ.......
Δευτέρα 4 Μαΐου 2009
Κυριακή 3 Μαΐου 2009
ΔΗΜΗΤΡΑ!!!ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΛΙΑ!!!
15 τσ’ Λαμπρής
Στο Μανταμάδο στις 8 Μαϊου του 1888 που συνέπεσε με την Κυριακή των Μυροφόρων, 15 μέρες μετά τη Λαμπρή, ο ναός των Ταξιαρχών ανακαινίστηκε και εγκαινιάστηκε. Σε ανάμνηση αυτών των εγκαινίων καθιερώθηκε το πανηγύρι του Ταξιάρχη που εμείς οι ντόπιοι αποκαλούμε «15 τσ’ Λαμπρής».
Η όλη τελετουργία ξεκινά το δεύτερο Σάββατο μετά το Πάσχα. Το απόγευμα του Σαββάτου πριν την ακολουθία του εσπερινού στο αριστερό μέρος της πίσω αυλής του ναού γίνεται το σφάξιμο του βοδιού που προσφέρεται από τον κουλμπαντζή. Το ζώο στεφανωμένο με λουλούδια οδηγείται στον τόπο της θυσίας, κάτω από ένα πλάτανο που βρίσκεται στο κέντρο της πίσω αυλής στο ύψος του ιερού του ναού. Κάτω από τον πλάτανο καίεται θυμίαμα. Το ζώο σταθεροποιείται με σχοινιά που περνούν από δυό σιδερένιους χαλκάδες που είναι φυτεμένοι στη γή. Δυό άντρες τραβούν τα σχοινιά και αναγκάζουν το ζώο να γονατίσει κάτω από τον πλάτανο στο σημείο της θυσίας. Το ζώο θανατώνεται. Ο σφαγέας χτυπά το θύμα στο μέτωπο. Το ζώο θα σωριαστεί κάτω με γδούπο έχοντας υποστεί ακαριαίο θάνατο. Οι υπεύθυνοι τραβούν το ζώο με τρόπο ώστε το αίμα να πέσει στην κοιλότητα μιας ορθογώνιας πέτρινης λαξευμένης λεκάνης στον πυθμένα της οποίας υπάρχει μια οπή με αποτέλεσμα να απορροφηθεί σταδιακά το αίμα από το χώμα.
Παντού ακούγονται ευχές όπως «και του χρόνου», «βοήθειά μας», ενώ κάποιοι σπεύδουν να βουτήξουν το δάχτυλο στο αίμα κάνοντας σταυρό στο μέτωπο για ευλογία.
Αμέσως μετά περνάνε το ακέφαλο πλέον σώμα από μεγάλους γάντζους που είναι τοποθετημένοι στον πλάτανο. Το γδέρνουν και το τεμαχίζουν σε μεγάλα κομμάτια και στη συνέχεια σε μικρότερα με μεγάλη ταχύτητα. Ξεκινά η παρασκευή του κισκέκ, κρέας, σιτάρι και κρεμμύδια. Η συμμετοχή αποκλειστικά ανδρών σ΄ αυτή τη διαδικασία συνδέεται με την ανδρική χειρωνακτική παραγωγική εργασία κτηνοτροφική και γεωργική.
Τα λουλούδια από το στεφάνι τα μοιράζουν στις γυναίκες που τα φυλάσσουν στο εικονοστάσι.
Μετά τη λειτουργία της Κυριακής το κισκέκ ευλογείται από το Δεσπότη και μοιράζεται στον κόσμο.
Η γιορτή της ανάμνησης των εγκαινίων θα ολοκληρωθεί με το γλέντι που θα ακολουθήσει το βράδυ. Ντόπιοι και ξένοι προσκυνητές θα μοιραστούν σε όλα τα καφενεία και οι ορχήστρες παίζουν τοπικούς συρτούς και μικρασιάτικους καρσιλαμάδες προτρέποντας τους θαμώνες να σύρουν το χορό.
Στο Μανταμάδο στις 8 Μαϊου του 1888 που συνέπεσε με την Κυριακή των Μυροφόρων, 15 μέρες μετά τη Λαμπρή, ο ναός των Ταξιαρχών ανακαινίστηκε και εγκαινιάστηκε. Σε ανάμνηση αυτών των εγκαινίων καθιερώθηκε το πανηγύρι του Ταξιάρχη που εμείς οι ντόπιοι αποκαλούμε «15 τσ’ Λαμπρής».
Η όλη τελετουργία ξεκινά το δεύτερο Σάββατο μετά το Πάσχα. Το απόγευμα του Σαββάτου πριν την ακολουθία του εσπερινού στο αριστερό μέρος της πίσω αυλής του ναού γίνεται το σφάξιμο του βοδιού που προσφέρεται από τον κουλμπαντζή. Το ζώο στεφανωμένο με λουλούδια οδηγείται στον τόπο της θυσίας, κάτω από ένα πλάτανο που βρίσκεται στο κέντρο της πίσω αυλής στο ύψος του ιερού του ναού. Κάτω από τον πλάτανο καίεται θυμίαμα. Το ζώο σταθεροποιείται με σχοινιά που περνούν από δυό σιδερένιους χαλκάδες που είναι φυτεμένοι στη γή. Δυό άντρες τραβούν τα σχοινιά και αναγκάζουν το ζώο να γονατίσει κάτω από τον πλάτανο στο σημείο της θυσίας. Το ζώο θανατώνεται. Ο σφαγέας χτυπά το θύμα στο μέτωπο. Το ζώο θα σωριαστεί κάτω με γδούπο έχοντας υποστεί ακαριαίο θάνατο. Οι υπεύθυνοι τραβούν το ζώο με τρόπο ώστε το αίμα να πέσει στην κοιλότητα μιας ορθογώνιας πέτρινης λαξευμένης λεκάνης στον πυθμένα της οποίας υπάρχει μια οπή με αποτέλεσμα να απορροφηθεί σταδιακά το αίμα από το χώμα.
Παντού ακούγονται ευχές όπως «και του χρόνου», «βοήθειά μας», ενώ κάποιοι σπεύδουν να βουτήξουν το δάχτυλο στο αίμα κάνοντας σταυρό στο μέτωπο για ευλογία.
Αμέσως μετά περνάνε το ακέφαλο πλέον σώμα από μεγάλους γάντζους που είναι τοποθετημένοι στον πλάτανο. Το γδέρνουν και το τεμαχίζουν σε μεγάλα κομμάτια και στη συνέχεια σε μικρότερα με μεγάλη ταχύτητα. Ξεκινά η παρασκευή του κισκέκ, κρέας, σιτάρι και κρεμμύδια. Η συμμετοχή αποκλειστικά ανδρών σ΄ αυτή τη διαδικασία συνδέεται με την ανδρική χειρωνακτική παραγωγική εργασία κτηνοτροφική και γεωργική.
Τα λουλούδια από το στεφάνι τα μοιράζουν στις γυναίκες που τα φυλάσσουν στο εικονοστάσι.
Μετά τη λειτουργία της Κυριακής το κισκέκ ευλογείται από το Δεσπότη και μοιράζεται στον κόσμο.
Η γιορτή της ανάμνησης των εγκαινίων θα ολοκληρωθεί με το γλέντι που θα ακολουθήσει το βράδυ. Ντόπιοι και ξένοι προσκυνητές θα μοιραστούν σε όλα τα καφενεία και οι ορχήστρες παίζουν τοπικούς συρτούς και μικρασιάτικους καρσιλαμάδες προτρέποντας τους θαμώνες να σύρουν το χορό.
Κυριακή 29 Μαρτίου 2009
ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ
Επειδή πολύς λόγος γίνεται για την περιοχή του Μανταμάδου,τη μετεγκατάσταση του εργοστασίου της ΔΕΗ στη θέση Καράβα και την υποβάθμισή μας, οφείλουμε να κάνουμε γνωστή σε όλους και μεις με τη σειρά μας και την αρχαιολογική αξία της περιοχής μας.
Ο Πλίνιος,(V 38,2), ο Στράβων (ιγ΄, α, β – ε΄, στ΄), ο Παυσανίας ( γ΄ 25, 7), κάνουν λόγο για πολλά μικρά νησιά μεταξύ Λέσβου και Ασίας, το συγκρότημα των Εκατόνησων. Τα «Τοκμάκια», (τα νησιά που βρίσκονται απέναντι από την παραλιακή περιοχή του Μανταμάδου, στην αγκάλη του κόλπου Πεδής-Καράβας), κατά την αρχαιότητα θεωρούνταν μέρος του συγκροτήματος των Εκατόνησων. Η συστάδα των νησιών αυτών είχαν την ονομασία Εκατόνησα όχι επειδή ήταν εκατό στον αριθμό αλλά επειδή ήταν αφιερωμένα στον Έκατο Απόλλωνα ή στην Εκάτη Αρτέμιδα. Τελούσαν λατρείες προς τιμή τους και υπήρχαν ιερά προς τιμή της Αρτέμιδος. Το ένα από τα Τοκμάκια, είναι γνωστό ως νησί της Παναγιάς κι αυτό όχι τυχαία αλλά γιατί υπήρχε μοναστήρι προς τιμή της Θεοτόκου,(11ος-12ος αι.). Και αφού στα νησιά τιμούσαν την Άρτεμη, υποθέτουμε ότι κατά την αρχαιότητα υπήρχε ιερό της θεάς που αργότερα από τους χριστιανούς όπως γινόταν συνήθως αντικαταστάθηκε από ναό αφιερωμένο στην Παναγία. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι τον 12ο αι., στο νησί της Παναγιάς στα Τοκμάκια μονάζει για αρκετό καιρό ο άγιος Γρηγόριος επίσκοπος Άσσου, όπου έκειρε μοναχό το μαθητή του Λεόντιο. (+Ι. Μ. Φουντούλη, «Λεσβιακά αγιολογικά μελετήματα», Μυτιλήνη 1997, σελ.95 και εισήγηση του Β. Σταυρίδη,(καθηγητού στη σχολή της Χάλκης), στο επιστημονικό συνέδριο 2005, 70η επέτειος από την ανεύρεση της μονής και του τάφου του αγίου, Μυτιλήνη 7-10 Ιουλίου,σελ.15).
Η αντικατάσταση του ιερού της Αρτέμιδος με ναό της Παναγίας παρατηρείται και στα Μοσχονήσια που ανήκουν κι αυτά στο συγκρότημα των Εκατόνησων.
Το 1850 ο Σταυράκης Αναγνώστου γράφει: «…έτερον σμικρότατον νησίδιον, κείμενον απέναντι αυτών, κατά μεσημβρίαν, ονομάζεται «Πρασολόγος» και άνωθεν αυτού, και του μέρους όπερ λέγεται «Λευκάρια», έκειτο το πάλαι η πόλις Αίγειρος» Σ. Αναγνώστου, «Λεσβιάς Ωδή», σελ.186. Και στη σελ. 49, γράφει: «…της Αιγείρου σώζονται λίγα ερείπια εκεί όπου είναι σήμερον το λεγόμενον «Καβακλί» τσευτλήκιον…υπό των ομογενών μας εκαλείτο. Πόλις αίγειρος…οι κάτοικοι Πολιγειριώται, δουλευόντων παρά τισι των ισχυρών επί της νήσου Τούρκων (εκ Καλλονής),…εκ των οικογενειών τούτων, μετώκησαν προ χρόνων, άλλαι μεν εις την δύο ώρας περίπου αυτόθεν απέχουσα πατρίδα μου Μανταμάδον, άλλαι δε εις το χωρίον Μηστιγνά…». Να σημειώσουμε εδώ ότι δυό ώρες με τα πόδια για εκείνη την εποχή από το Μανταμάδο απέχει η περιοχή της Καράβας απέναντι από τον Πρασολόγο που τοποθετείται και η αρχαία πόλη Αίγειρος.
Την ίδια θέση για την πόλη Αίγειρο δέχεται και ο Οικονόμος Σ. Τάξης, στο έργο του «Συνοπτική Ιστορία και Τοπογραφία της Λέσβου», Κάιρο 1909, σελ. 127, αλλά και ο Ι. Δ. Κοντής στη μελέτη του, «Η Λέσβος και η μικρασιατική της περιοχή»,Αθήνα 1978, σελ. 129, 262, 287, παράγραφοι 1407,1408, ο οποίος στηρίζεται και στις μαρτυρίες του Στράβωνα,(13,2,2),για τον καθορισμό της περιοχής, που τοποθετεί τον Αίγειρο στο στενότερο μέρος του νησιού 11,7 χλμ., που είναι ανάμεσα στο μυχό του κόλπου Καλλονής και στον όρμο του Μακρύ Γιαλού –Πεδής της περιοχής Μανταμάδου. Μάλιστα ο Κοντής κάνει λόγο και για την εύρεση στην περιοχή αρχαίων νομισμάτων που στη μία όψη ιστορούσαν την θεά Αθηνά με κράνος και στην άλλη είχαν τη λέξη ΑΙΓΙ με στεφανωμένη γυναίκα.
Πώς να αγνοήσουμε λοιπόν όλα αυτά τα στοιχεία και να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα ότι η περιοχή μας με μια τέτοια λαμπρή ιστορία θα πέσει θύμα της ανάπτυξης χωρίς κανένα ίχνος σεβασμού στις αρχαιότητες;
Όλα αυτά βρίσκονται στην αγκάλη της Καράβας για να μη πούμε και για τα άλλα που βρίσκονται δυό χιλιόμετρα από κεί 1)για το μοναδικό κομψοτέχνημα το ναό του Αγίου Στεφάνου (12ος αι.). Βυζαντινός τρίκλιτος τρουλαίος σταυρεπίστεγος ναός, που μπορεί να νομίζει κανείς πως είναι ένα απλό ξωκκλήσι μέσα στους ελαιώνες, πληροί όμως παρ’ όλες τις μικρές του διαστάσεις τις προϋποθέσεις για την ύπαρξη ενός βυζαντινού ναού. 2) για τον παλαιοχριστιανικό οικισμό του Παλιού με τους λαξευτούς τάφους και τον παλαιοχριστιανικό κίονα, για τα λείψανα ναού του Απόλλωνα στο Μυριάντρι και γα τα ερείπια του λιμανιού που βρίσκονται στο βυθό στον Παλιό οικισμό.
Όλα αυτά δεν έχουν καμιά αξία παρά αξία έχει ν’ ακουστεί για άλλη μια φορά το τραγούδι:
Εκεί που φύτρωνε φλισκούνη
κι άγρια μέντα…
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
ΛΕΣΒΟΣ!!!
Νησί πολύμορφο, πολύχρωμο κι ηλιόλουστο. Με τον επαναστατικό νου, με το πνεύμα που γεννοβολά ασταμάτητα ιδέες και ξανακερδίζει τη δύναμη του καθώς λούζεται στα καθαρά νερά του Αιγαίου.
Χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει και μένει πάντα για μας τους Μυτιληνιούς το πιο όμορφο κομμάτι του κόσμου. Μια στεριά που οι άνθρωποι της ζουν, ονειρεύονται και δημιουργούν. Ένα νησί σμιλεμένο εδώ και αιώνες με το πνεύμα της Ασίας και της Ευρώπης. Κι είναι πολύ παράξενη η αίσθηση αν τύχει και βρεθείς σε μια πέτρα ή σ’ ένα νερό που χωρίζει τους δυο κόσμους. Ας πούμε εκεί στην ακρογιαλιά των παλιών οικισμών του Μανταμάδου. Στον Παλιό ή τον Άγιο Στέφανο.
Ασημένιες και χρυσές αμμουδιές, βαθύριζοι και πολύκλαδοι ελαιώνες. Ο τόπος όλος περίγυρα σε κάνει να απολησμονιέσαι μέσα στους καιρούς, μέσα σε κείνους τους αρχαίους ανθρώπους με τις παχιές γενειάδες και τα ήσυχα μάτια. Με τα ροζιασμένα χέρια που σπιθαμή-σπιθαμή είχαν ζήσει κι είχαν πονέσει τον τόπο τους. ΄Εμειναν εκεί για καιρούς και καιρούς ώσπου λαοί και πολιτισμός ήρθαν σε αγώνα θανάτου. ΄Ωσπου πολεμόχαροι περάσανε σπέρνοντας τον όλεθρο. Σε δύσκολη θέση βρέθηκαν τότε οι ντόπιοι. ΄Εχασαν τ’ αγαθά τους κι αναζήτησαν τόπους πιο ήσυχους. Και φτάσαν στο σημερινό Μανταμάδο.
Καθώς ο χρόνος κυλούσε ο νέος τόπος εγκατάστασης απέκτησε μια καταπληκτική γεμάτη ψυχή ιστορία με κέντρο τη λατρεία του Ταξιάρχη. Κι ήρθε μια μέρα του 1922 που ο απέναντι κόσμος πέρα απ’ το νερό και το βράχο αναγκάστηκε κι αυτός να εγκαταλείψει τον τόπο του. Πολλοί βρήκαν γαλήνη στον προστάτη Αρχιστράτηγο που έρχεται να καταπραΰνει τους πάντες, «εν παντί καιρώ και πάση ώρα».Θαλπωρή γλυκύτατη γεύεται η ψυχή καθώς η μορφή του Αρχάγγελου, η ειρηνική, η ασάλευτη μα και η ζωντανή σα λυπημένη και σα βαρύθυμη, στέλνει την ευλογία του και χαρίζει την προστασία του.
Παραμύθι; Καθόλου!!! Μια αληθινή ιστορία που πολύ μας ταιριάζει…
Νησί πολύμορφο, πολύχρωμο κι ηλιόλουστο. Με τον επαναστατικό νου, με το πνεύμα που γεννοβολά ασταμάτητα ιδέες και ξανακερδίζει τη δύναμη του καθώς λούζεται στα καθαρά νερά του Αιγαίου.
Χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει και μένει πάντα για μας τους Μυτιληνιούς το πιο όμορφο κομμάτι του κόσμου. Μια στεριά που οι άνθρωποι της ζουν, ονειρεύονται και δημιουργούν. Ένα νησί σμιλεμένο εδώ και αιώνες με το πνεύμα της Ασίας και της Ευρώπης. Κι είναι πολύ παράξενη η αίσθηση αν τύχει και βρεθείς σε μια πέτρα ή σ’ ένα νερό που χωρίζει τους δυο κόσμους. Ας πούμε εκεί στην ακρογιαλιά των παλιών οικισμών του Μανταμάδου. Στον Παλιό ή τον Άγιο Στέφανο.
Ασημένιες και χρυσές αμμουδιές, βαθύριζοι και πολύκλαδοι ελαιώνες. Ο τόπος όλος περίγυρα σε κάνει να απολησμονιέσαι μέσα στους καιρούς, μέσα σε κείνους τους αρχαίους ανθρώπους με τις παχιές γενειάδες και τα ήσυχα μάτια. Με τα ροζιασμένα χέρια που σπιθαμή-σπιθαμή είχαν ζήσει κι είχαν πονέσει τον τόπο τους. ΄Εμειναν εκεί για καιρούς και καιρούς ώσπου λαοί και πολιτισμός ήρθαν σε αγώνα θανάτου. ΄Ωσπου πολεμόχαροι περάσανε σπέρνοντας τον όλεθρο. Σε δύσκολη θέση βρέθηκαν τότε οι ντόπιοι. ΄Εχασαν τ’ αγαθά τους κι αναζήτησαν τόπους πιο ήσυχους. Και φτάσαν στο σημερινό Μανταμάδο.
Καθώς ο χρόνος κυλούσε ο νέος τόπος εγκατάστασης απέκτησε μια καταπληκτική γεμάτη ψυχή ιστορία με κέντρο τη λατρεία του Ταξιάρχη. Κι ήρθε μια μέρα του 1922 που ο απέναντι κόσμος πέρα απ’ το νερό και το βράχο αναγκάστηκε κι αυτός να εγκαταλείψει τον τόπο του. Πολλοί βρήκαν γαλήνη στον προστάτη Αρχιστράτηγο που έρχεται να καταπραΰνει τους πάντες, «εν παντί καιρώ και πάση ώρα».Θαλπωρή γλυκύτατη γεύεται η ψυχή καθώς η μορφή του Αρχάγγελου, η ειρηνική, η ασάλευτη μα και η ζωντανή σα λυπημένη και σα βαρύθυμη, στέλνει την ευλογία του και χαρίζει την προστασία του.
Παραμύθι; Καθόλου!!! Μια αληθινή ιστορία που πολύ μας ταιριάζει…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)